با این وجود، در سال 2007، گروه بلک استون، شرکت آقای زل را – که در آن زمان به عنوان سهام دارائی های آفیس تراست شناخته می شد – به مبلغ 39 میلیارد دلار خرید. ثروت خودش نزدیک به 5 میلیارد دلار تخمین زده می‌شود و با داشتن املاک مسکونی، داروخانه‌ها و فروشگاه‌های بزرگ، و شرکت‌های انرژی و الکترونیک – یک عمر خرید که او را به یکی از ثروتمندترین مردان کشور تبدیل کرد – ممکن بود در اواسط زندگی به راحتی بازنشسته شود. دهه 60

اما با دیدن یک بازار ناکارآمد دیگر، او وارد دنیای ناآشنا روزنامه ها شد و در یک جنگ مناقصه برای یکی از شرکت های رسانه ای برتر کشور، امپراتوری 160 ساله تریبون، پیروز شد. علاوه بر روزنامه های شیکاگو و لس آنجلس، این روزنامه شامل بالتیمور سان، نیوزدی، هارتفورد کورانت، 23 ایستگاه تلویزیونی و رادیویی، شیکاگو کابز و ریگلی فیلد بود.

معامله با بدهی همراه است

مانند بسیاری از روزنامه‌ها، املاک تریبون درآمدهای تبلیغاتی و خوانندگان اینترنت را کاهش می‌داد. شرکت برای ماه‌ها در بلوک حراج بود که آقای زل – با اصرار بر اینکه منافعش صرفاً اقتصادی است، نه سرمقاله – پیشنهاد داد 34 دلار برای هر سهم در یک معامله پیچیده، شرکت را تحت یک طرح مالکیت سهام کارکنان خصوصی کند.

او کنترل را در دسامبر 2007 در یک معامله 8.2 میلیارد دلاری به دست آورد که تامین مالی آن مستلزم پرداخت تنها 315 میلیون دلار بود، اما بیش از 13 میلیارد دلار بدهی، از جمله 5 میلیارد دلار از تعهدات فعلی تریبون، کارمندان-صاحبان را تحت تأثیر قرار داد. در آن خرید بسیار اهرمی، بدهی تقریباً به طور کامل باید با پول نقد حاصل از ادامه عملیات شرکت پرداخت می شد.

شرکت جدید از مالیات بر درآمد فدرال معاف شد و با فروش Newsday، Cubs و Wrigley Field، بدهی آن کاهش یافت. اما کارمندانی که در این معامله حرفی نداشتند، بار سنگینی را بر عهده گرفتند و تنها در صورت زنده ماندن شرکت می‌توانستند سود کنند، در حالی که آقای زل، برای سرمایه‌گذاری نسبتاً کم، رئیس هیئت مدیره شد و گزینه خرید 40 درصد از شرکت را برای آن تضمین کرد. 500 میلیون دلار اگر رونق داشت.