برای سری «تعهد به رهبری»، از رهبران حوزه‌های مختلف خواستیم تا بینش‌هایی را در مورد آنچه آموخته‌اند و آنچه در پیش است به اشتراک بگذارند.

قانون غذای روح و غذاهای جنوبی محصول ترکیبی از مواد اولیه آمریکایی و خاطرات غذاهای مکان هایی است که زمانی خانه نامیده می شد. هنگامی که طی چندین دهه، مهاجرت بزرگ هزاران آمریکایی آفریقایی تبار را در سرتاسر کشور به سمت شمال و غرب سوق داد، غذاهایی مانند مرغ سرخ شده، سبزی و نخود سیاه نیز سفر کردند و ژانری را ایجاد کردند که به عنوان غذای روح شناخته می شود. به زودی در شهرهای بزرگ سراسر کشور پیدا شد و به کسانی که مهاجرت کرده بودند – و همچنین کسانی که مهاجرت نکرده بودند – طعم آن غذاهای اصلی جنوبی را ارائه می داد. آدریان میلر، مورخ غذا، گفت که غذای روح، “یک غذای مهاجران و در نهایت یک غذای ملی است.”

اکنون بیش از صد سال از آغاز مهاجرت بزرگ فاصله گرفته است، سرآشپزهای شناری فریمن 30 ساله و اریک ویلیامز 48 ساله در حال جشن گرفتن و تعریف مجدد غذای روح هستند. خانم فریمن، بزرگ شده در ریچموند، ویرجینیا، سرآشپز اجرایی Cadence، یک رستوران گیاهی و با الهام از جنوب در منهتن است و به زودی اوبونتو، یک رستوران آفریقایی وگان را در لس آنجلس افتتاح خواهد کرد.

او گفت: «مردم همیشه وقتی متوجه می‌شوند که غذای من گیاهی است شگفت‌زده می‌شوند، که چیزهای زیادی در مورد نگاه ما به غذای روح و غذاهای جنوبی می‌گوید.» «پختن غذاهای گیاهی وگان جنوبی و روح، چیز جدیدی نیست. همیشه این روش زندگی بوده است.»

آقای ویلیامز یک سرآشپز برنده جایزه جیمز ریش و صاحب Virtue، Mustard Seed Kitchen، Daisy’s Po-Boy and Tavern و سریع معمولی Top This Mac N’ Cheese است، همه در شیکاگو، جایی که او به دنیا آمد و بزرگ شد. او در هر یک از رستوران‌هایش، داستان آشپزخانه‌ی خانگی مادربزرگش در شیکاگو را به دست می‌دهد. او گفت: “او به من این فرصت را داد تا از طریق میهمان نوازی خود در دوران رشد، دیده شوم، شنیده شوم و تایید شوم.”